“Kleur krijg je nooit zelf, kleur krijg je door anderen.” *
Als blauw de kleur van de verte is, wat is dan de kleur van de nabijheid?
Een foto van de oneindig blauwe lucht boven de Noordzee vormde de bron om blauw als kleur van de verte te benoemen. Op de vraag wat dan de kleur van de nabijheid is, was mijn eerste reactie rood, aangezien een foto van mijn huid deze kleur had (beide foto’s hieronder). De symboliek van de kleur blauw bracht me bij een artikel van Franziska Struzek** over Novalis die de kleur blauw gebruikt als metafoor voor o.a. het oneindige. Zijn droom over ‘Die blaue Blume’ geldt als een symbool voor de Romantiek, maar Struzek geeft een veel bredere betekenis aan het werk van Novalis, waardoor de dichter niet alleen in de blauwe hemel zweeft, maar zeker ook op de bodem van de aardse realiteit verblijft. Inspirerende teksten, ook bekeken vanuit de kleurenleer van Goethe, waardoor Novalis zich waarschijnlijk liet inspireren. Goethe stelt dat alle kleuren af te leiden zijn van de complementaire kleuren blauw en geel, die hij met een plus en een min kenmerkt en die elkaar neutraliseren.
Het verbinden van tegenstellingen is een leidraad in het werk van Novalis. Hij verbindt niet alleen de kleuren geel en blauw, maar ook verleden en toekomst, nabijheid en verte, nacht en dag etc. tot een groot geheel, dat gelijktijdig bron en doel van alle tegenstellingen is.
* Arthur Japin – De zwarte met het witte hart, roman 1997
** Farbe der Unendlichkeit. Zur Farbsymbolik der blauen Blume von Novalis – Vortrag Franziska Struzek