Ergens tussen twee uitersten ligt de werkelijkheid verborgen.
Het verre en nabije is in deze tijd waarin media en technische mogelijkheden een heel grote rol spelen, continu gelijktijdig aanwezig. Er is voortdurend een wisselwerking, een beweging van aantrekken en afstoten, van dichtbij en ver, van bewustwording en omgaan met, tussen het grote geheel en details, tussen losse elementen en grotere verbanden, tussen beheersbaarheid en angst voor het onbekende. Flaneren tussen de omstandigheden, zig-zag, heen, terug, eeuwig doorgaan en even stilstaan.
Door vragen te stellen probeer je om tot een beeld van de werkelijkheid of waarheid te komen.
Wanneer is iets ver, en wanneer dichtbij? Letterlijk in de zin van een tastbare plaats, of figuurlijk, een gevoel. Moet je ter plekke aanwezig zijn om je dichtbij te voelen? Is tijd en plaats belangrijk om een beeld van de werkelijkheid te krijgen? Door iets vanuit de andere wereld in jouw wereld te plaatsen, voel je je dan ook meer betrokken, verantwoordelijk? Krijg je een duidelijk beeld, dat de werkelijkheid weergeeft? Of werkt dit vervreemdend, schiet het tekort? Hoe ga je hiermee om?
* Onbekend citaat