Vandaag, 4 augustus 2014, heb ik mijn nieuwe etspersje ingewijd. Met een afbeelding van papavers, nazaten van het papaverzaad dat ik van Gerda uit haar Duitse tuin heb gekregen tijdens ons GrensWerte-project. Als de papavers bloeien in mijn eigen tuin denk ik aan het mooie jaar waarin wij samen hebben gewerkt aan ons project, en aan al die andere prachtige kunstprojecten waarin 4 jaar lang meer dan 60 kunstenaars uit Nederland en Duitsland de waarden van grenzen hebben onderzocht (www.grenswerte.eu).
Vandaag wordt ook herdacht dat 100 jaar geleden WO I begon. De poppy, ‘flower of remembrance’, heeft een bijzondere betekenis. Op 11 november worden elk jaar het einde van WO I en haar slachtoffers met deze bloem herdacht in vele landen. Bij de herdenkingen van nu, 100 jaar na dato, heeft de poppy ook in de kunst aandacht. Zie dit artikel over een kunstwerk bij de Tower in Londen.
Als pioniersbloem vermeerdert en verplaatst de papaver zich gemakkelijk, en heeft daarbij geen last van grenzen. Juist om deze eigenschap (in positieve zin natuurlijk) heeft deze bloem in ons GrensWerte-project ‘Verre Nabijheid . Ferne Nähe’ een rol gespeeld, samen met andere ‘Grenzgängerinnen’ als het pluis van paardebloemen en esdoornvleugeltjes.
De zaden stonden o.a. symbool voor het aangaan van het gesprek, terwijl je elkaar nog niet zo goed kent, ook over onderwerpen die gevoelig zijn. Zoals in ons geval bijv. WO II. De angst voor het onbekende overwinnen en er op vertrouwen dat je er samen uit komt. We hebben gezocht naar overeenkomsten, maar we kwamen uiteraard ook verschillen tegen, die niet altijd verklaarbaar waren. Dit heeft niet alleen te maken met verschillende nationaliteiten, de landsgrenzen, maar vooral ook met je eigen achtergrond en cultuur en het feit dat we maar gewoon mensen zijn. We zijn niet op onze strepen gaan staan en stil blijven staan bij de verschillen. De begrippen ver en nabij nodigden ons juist uit tot het verkennen van het tussenliggende gebied. We zijn het gesprek aangegaan, in beweging gekomen, hebben de nuance bekeken om ‘das Verbindende’ te ontdekken en eventuele verschillen werden gerespecteerd, mochten naast elkaar blijven bestaan. En we merkten dat de grenzen in je hoofd bepalen of iets ver of nabij is, dat de manier waarop je ergens mee om gaat bepalend is.
Dit alles maakt dat de papaver juist vandaag een dubbele betekenis krijgt voor mij. De wereld staat behoorlijk in brand en we wensen natuurlijk allemaal dat er oplossingen komen. Dat we een beetje beter met elkaar om kunnen gaan, dat strijdende partijen iets meer begrip voor elkaar hebben, met elkaar gaan praten, en de wapens laten liggen. Alles gebeurt redelijk ver van huis, ook al zijn de gevolgen van het geweld heel dichtbij gekomen. We hebben ook nu te maken met berichtgeving van ver, waarop wij hier een beeld van de situaties moeten baseren, wetend dat het gevoel daar anders is dan hier, dat we niet een compleet beeld hebben, misschien zelfs een gekleurd beeld krijgen, en ons realiserend dat alles erg complex is en we zelf niet veel invloed kunnen uitoefenen.
‘Ver’ is voor ons niet meteen beïnvloedbaar. Maar ‘dichtbij’ kunnen we wel wat doen.
De oogst van het papaverzaad van dit jaar uit mijn eigen tuin gaat de wereld in.
Ervan uitgaand dat we allemaal pionier zijn in onze eigen omgeving om de wereld aantrekkelijker te maken.
Want, het is een prachtige bloem die onze wereld een beetje meer kleur kan geven!
in zakjes van papier met afbeelding in linodruk naar foto van de papavers
Wil je meedoen? Geef hier je gegevens op en ik stuur je ‘een beetje kleur voor de wereld’ toe.