… de mens is vóór alles een ‘sferenbouwer’,
want hij moet vorm geven aan de onmetelijkheid van de wereld,
en tegelijkertijd die wereld in het klein nabootsen. *
Een grens is een scheiding tussen twee werelden of situaties. Grenzen nodigen uit tot nieuwsgierigheid en deze nieuwsgierigheid zet aan om op verkenning uit te gaan, je grenzen te verkennen en te verleggen en tot ontwikkeling en nieuwe dingen te komen.
Nieuwsgierig zijn naar elkaar, naar elkaars leven, cultuur, interesses en land heeft geleid tot interessante gesprekken tussen Gerda Wantia en mij waarbij o.a. verschillen en overeenkomsten werden besproken in de beleving van onze cultuur en geschiedenis, de natuur, en dat wat er in onze landen leeft.
Teksten van filosofen, dichters en schrijvers die ter sprake kwamen boden mogelijke paden waarlangs je kunt nadenken over antwoorden op vragen. Zo werd ik aangeraakt, geïnspireerd. Soms een doodlopend pad, soms leidend tot een interessante verbeelding, die verheldering biedt en een eigen leven gaat leiden. De natuur bleek een bindend gegeven, als metafoor voor een natuurlijke wijze van samenleven, voor hoe verschillende werelden toch een geheel kunnen vormen en samen met afwijkende elementen een nieuwe wereld scheppen.
Een mooie dag, wandelen in de natuur. Met deze ideeën in je hoofd krijg je een focus op beeld, letterlijk veraf, en letterlijk dichtbij. Het totale beeld van het landschap, het geheel, het overzicht, dat leidt tot genieten, verademing, rust, mooie plaatjes. En wanneer je inzoomt dan zie je waaruit dit totaalbeeld is opgebouwd, heldergroen mos, met bruine kapotte takjes, stromend water, waarop dode bladeren een zichtbaar rottingsproces ondergaan. De prachtige boom, met zijn mooie vorm, en toch ook heel veel gebroken takken. Alles heeft zijn eigen schoonheid, maar niet de perfectie die je meteen verwacht. Toch vormt het een natuurlijk geheel, een evenwicht, een harmonie… (maart 2012)
* Peter Sloterdijk – Sferen/schuim